Time to say good bye to strategic assets
The Haqqani Network, strategic asset for the Pakistani establishment.
The time has come for Pakistan to take decisive steps and needs to change policy on terrorism. Pakistani citizens who are paying taxes for human security: Health, education, protection and quality life need it now, just like any other civilized country in the world, they want a clear cut uniform national policy against terrorism & extremism for human dignity, security and peaceful prosperous modern life.
The whole world would also like to welcome shift in Pakistan’s stance towards terror organisations whom it’s Army and its premier intelligence agency ISI considers being its ‘strategic asset’, as U.S. accuses Pakistan of exporting violence to Afghanistan
The White House is calling on Pakistan’s government to break any links it has with the militant Haqqani Network. Obama administration officials say Islamabad has not acted against those who attacked the U.S. Embassy and NATO headquarters in Kabul last week.
White House Press Secretary Jay Carney said Friday it is critical that Pakistan break any links it has with the Haqqani Network, and take strong and immediate action against it.
Pakistan consistently denies and ignores U.S. accusations that it helps the militants. The US has long maintained that the Haqqani network is using its bases in Pakistan’s North Waziristan tribal region to launch cross-border guerrilla raids in Afghanistan. But despite escalating U.S. pressure, Pakistani real rulers have shown no signs they plan to mobilize troops to attack the Haqqani network in the Waziristan region.
The apologists and cheerleaders of the establishment and Jihadi complex like Maleeha Lodhi rather than pointing to our security and intelligence establishment’s double game and our own failure-advising America, her take on this issue: “Relations with Pakistan are headed towards a breakdown if the US continues its coercive approach of threats and public accusations”.
The reality still hasn’t quieted the conspiracy nuts; among their screeches are that Pakistan has every right to make its friends in Afghanistan and has every right to protect its interest in the region AND If at first you don’t succeed blame Haqqani:
For exemple,
The latest outburst of blaming everything on the Haqqani network is the result of frustration-America’s sign of weakness/demoralization, lack of success in Afghanistan. Blah Blah Blah: It’s just the same old rants.
The question framed by Khaled Ahmed in his thought-provoking piece,”What Pakistan should do“, very relevant and important to understand:
What is to be done? So far, Pakistan is challenging the US on the basis of a thinking that weighs Pakistan heavier in the strategic scale, retired diplomats and generals saying America needs Pakistan more than Pakistan needs America. Is Pakistan simply creating chaos just because America wants to create order?
There are still no positive signs: Pakistan’s establishment has shown no indication that it plan to act on American demands to attack the Haqqani network in its main base in Pakistan, even at the risk of further conflict with Washington.
The U.S. has given Pakistan billions of dollars in military and economic aid, but the relationship has been sullied by mistrust. Earlier, US secretary of state Hillary Clinton reminded Pakistanis that the US was their country’s biggest donor.
Ms. Clinton said: “Pakistan should understand that anti-Americanism and conspiracy theories will not make the problem disappear.”
Prime Minister Yousaf Raza Gilani on Sunday called for an all parties’ conference (APC) to build a consensus on Pakistan’s stance over US threats regarding Haqqani network. But I think it would be futile, since in Pakistan’s polity foreign affairs not fall in jurisdiction of the civilian leadership or governments, and we are also very much aware of political parties position on the U.S.-Pakistan relations, fundamentally not different from the real puppet masters. In a simple sentence: Pakistani civilian government still does not have “control” over the foreign issues, so APC would be unreal+ delusive.
What did we get from our strategic assets and other ill-conceived policies? A country with large terrorism [organizations] presence, societal/religious extremism, sectarian violence/killings, democratic dispensation under military generals, unfriendly ties with neighbors, poverty, illiteracy, disease, hunger, unemployment, corruption, and social inequalities, list is too long.
So we would recommend that this is the high time to act with wisdom and pro people approach. And this is the right time to say good bye to security state and embrace democracy.
کیری لوگر بل اور ریمنڈ ڈیوس کے بعد حقانی نیٹ ورک نامی تازہ ڈرامے نے مقبولیت کے کئی نئے ریکارڈ قائم کرلئے ہیں۔ خوبصورتی سے لکھے گئے اس ڈارمے کا ہر اداکار اپنی کریئر کی بہترین پرفارنس کے ساتھ اسکرین پر جلواگر ہے۔ اسکرپٹ، ڈاریکشن، پراڈکشن، پرفارمنس اور پھر دیسی میڈیا کا تڑکا، کیا کہنے ہیں بھائی! مگر بھولے بچے کیا جانے کے بند کھڑکیوں کے پیچھے کیا ہورہا ہے، خبر آئی ہے کہ پاکستانی قوم کو زیادہ جزباتی ہونے کی ضرورت نہیں ہے کیونکہ پاک فوج پرانی تنخواہ پر قائم کرتی رہے گی۔
There is no doubt that NATO (USA) led ISAF has failed miserably in Afghanistan exactly the same way USA policy makers and implementers have failed at economic pitch on home ground. Just two days before announcing Haqqani group as veritable wing of ISI, Mullen was happily chatting with Kiyani. What then went wrong? This is no doubt frustration mainly triggered by intractable social and economic crisis at home. No growth, no jobs, debt dilemma and, above all, no viable solution in the offing.
Yet question remains what is the interest of Pakistan. We cannot and must not play ostrich. We are facing multitudes of problems, probably much more serious than USA. Myopia and hotheadedness are attributes of stupid. We will have to decide whether fighting for bigger role in Afghanistan is important for solution of our own itching and excruciating problems or autonomous, stable and developing Afghanistan without foreign forces on its soil is more imperative for us. Brinkmanship and pseudo-pride must be defeated in favour of sensible approach. We can only prosper when extremist ideologies, culture and organizations do not rule the roost in our country. Stability and predictability are prerequisite for our own survival and prosperity.
I wish it could do that but it is more of a wishful thinking against the hope. Will they shed their hate against their neighbours?
American invasion was not to capture Afghanistan but to give an effective message and lesson to those criminals who were responsible to orchestrate the attack on Twin Towers.
American forces accomplished their mission very effectively when Osman Bin laden was finally killed in Abbotabad.
During this Operation, they got an arena to test and improve Drone Technology.
All speculations and propaganda about the failure of American Mission is based upon ignorance about the actual long Term Strategy in the Region.
Gen. Hameed Gul School of Thought is propagating about such propaganda for the last 5 years, just to provide a booster to Taliban.
Correcting the typing mistake.
Osama Bin Laden
Nicely stated, Naveen.
While the tension between United States and the Pakistan is mounting rapidly and the military and political leadership is apparently not blinking eye and trying to rally the nation under one agenda, there are also some things which need a quick reality check.
The top of the point is of our economic condition. Our major source of income is the aid from United States and other friends of United States. Our another major source of income is the loans from the IMF and World Bank and other financial institutions. Our another major source of income is our textile products exported to United States and pro-US countries in Europe.
So naturally when we will be standing against US (cough cough), we also have to be ready to arrange for some alternative source of incomes or to have some contingency plan after the cease of those income streams. Hungry bellies don’t fight the wars, and we are not known for the sacrifice in this fashion. Its one thing to bash at US while watching the fiery talkshows, and its quite another to actually under siege and at the center of world’s contempt.
The IMF has helped prop up Pakistan’s economy with an $11 billion loan, of which the country has received $8 billion. Pakistan’s foreign exchange reserves are diminishing rapidly. There is no growth at all in the economy. Jobless count is increasing, and there is no business at all and the foreign investment is out of question. Flight of capital and brain has gained a new momentum.
Let’s fight the US if we have really gone out of our minds. Tell you what, when the fight will start, only the poor, hungry and hapless people of this country would be looting each other, while all these anchorpersons, generals, politicians, and bureaucrats would either join the upcoming adversary, or would simply fly away from here.
Excellent summary, Javed Sheikh! The fact is the U.S. military tried to form workable relationships with the Pakistan military, as well as the CIA and ISI, to assist in the eradication radical elements (al Qaeda, Taliban- TTP, Haqqani, LeT, LeJ, SSP, TJP, LeO) and appropriately, Admiral Mullen was forming a decent relationship with General Kayani, presuming much in common, but Mullin’s influence and USAID were not sufficient to turn Kayani and ISI away from the failed policy of “Strategic Depth.” The U.S. is finally coming to terms with this realization and as Naveen has suggested above, (although the US economy is not a factor in foreign relations with Pakistan) this is not about U.S. policy failure, it is about Pakistan “Deep State” policy failure, and a wake up call to finally confront your own demons.
رياست جو بحران ۽ ان تي پوندڙ عالمي دٻاءُ!
بئريسٽر ضمير گهمرو
پاڪستان جي رياست تي اندروني ۽ ٻاهريون دٻاءُ ته پهرين ڏينهن کان پوڻ شروع ٿيو، جنهن جي نتيجي ۾ بنگلاديش 1971ع ۾ دنيا جي گولي تي نئين رياست ٿي اڀريو، پر 1973ع کانپوءِ ٺهندڙ نئين فيڊريشن پڻ هاڻي ساڳين تضادن ۽ عالمي ۽ علائقائي دٻاءَ جي ور چڙهي وئي آهي. گذريل ڏهن سالن کان دهشتگردي خلاف هلندڙ جنگ آخر هن ملڪ جي اسٽيبلشمينٽ ۽ آمريڪا وچ ۾ ڇڪتاڻ جو سبب بڻي آهي. آمريڪي جوائنٽ چيف آف اسٽاف کان وٺي پاڪستان ۽ آمريڪي سفير تائين سڀ اهو چئي رهيا آهن ته ڪابل ۾ آمريڪي سفارتخاني ۽ نيٽو هيڊ ڪوارٽر تي حملا دراصل پاڪستان پاران آمريڪا خلاف جاري پراڪسي وار Proxy war))جو نتيجو آهن ۽ انهن جي بند نه ٿيڻ جي صورت ۾ ظاهري طور ته پاڪستان جي سرزمين اندر حملا ڪرڻ جي نه رڳو ڌمڪي ڏني وئي آهي، پر آمريڪي فوجي امداد توڙي معاشي امداد بند ڪرڻ ۽ رياست تي مسلسل دٻاءُ وجهڻ جون ڀرپور تياريون هلي رهيون آهن.
هي ته اهڙيون شيون آهن، جيڪي ٻاهر ٻاڦ ٿي نڪري سگهيون آهن، پر اندر پچندڙ تهه اڃان دٻيل رهجي ويو آهي، ڇو ته سفارتي تعلقات ۾ گهڻو ڪري سطحي ڳالهيون ئي ميدان تي لاهبيون آهن، جنهن سان ملڪ ۾ پنهنجي حق ۾ عام راءِ ٺاهي سگهجي. آمريڪا پهريون دفعو فيصلائتي طريقي سان پنهنجي عوام کي باور ڪرايو آهي ته جيئن ته پاڪستان جي اسٽيبلشمينٽ ۽ انٽيليجنس افغانستان ۾ پراڪسي وار لڙي رهيا آهن، ان ڪري ان خلاف قدم کڻي سگهجن ٿا، جڏهن سينيٽ جي ٻڌڻي دوران آمريڪي جنرل مائيڪ مُلن کان پڇيو ويو ته آمريڪا اهڙا ڪهڙا قدم کڻي سگهي ٿو ته هن اهو چئي ٻڌائڻ کان انڪار ڪيو ته انهن کي اڃان تائين پڌرو نه ٿو ڪري سگهجي، معنيٰ حڪمتِ عملي تيار آهي، پر ٻڌائبي نه. اهڙي آمريڪي حڪمت عملي کان پوءِ پاڪستاني سياست ۾ ڄڻ طوفان برپا ٿي ويو، هر طرف کان آمريڪا مخالف بيان اچڻ لڳا، جڏهن ته ان ڳالهه کي واضح ڪرڻ موزون ئي نه سمجهيو ويو ته آخر ڏهن سالن جي شراڪت ۽ پائيداري کان پوءِ آمريڪا ۽ اسٽيبلشمينٽ جي وچ ۾ اهڙي صورتحال ڪيئن ۽ ڇو پيدا ٿي ان جا هيٺان سبب آهن.
(1) 2001ع کان 2007ع جو مشرف دور:
2001ع کان فوري پوءِ رياست تي اهڙو ته آمريڪي پريشر پيو جو مشرف نه رڳو پنهنجي لاءِ، پر اسٽيبلشمينٽ به وري ڪجهه سال پرڏيهي پاليسي جي بنياد تي پنهنجا مفاد حاصل ڪرڻ چاهيا، ٺيڪ اهڙي طرح جيئن 1979ع کان 1988ع تائين جنرل ضيا پنهنجا اقتداري مفاد حاصل ڪرڻ لاءِ ملڪ کي افغان جنگ جي اوڙاهه ۾ اڇلائي ڇڏيو، پر جنرل مشرف موجوده دور ۾ ڇهه سال مس ڪڍي سگهيو ۽ کيس آمريڪين ضيا وانگر جلد ئي ڪڍي ٻاهر ڦٽو ڪيو. فرق ايترو هو ته خدمتن عيوض ذاتي تحفظ جو کيس يقين ڏياريو ويو ۽ کيس ڏنو به ويو. 2001ع کان 2007ع تائين آمريڪي افغانستان ۽ عراق ۾ ساڳئي وقت جنگ وڙهي رهيا هئا، بش اقتدار ۽ نظرئي خاطر آمريڪين کي ٺيڪ اهڙي طرح عراق ۾ ڦاسايو، جيئن جنرل ضيا هن ملڪ کي افغان جنگ ۾ ڦاسايو، پر آمريڪين پنهنجي غلطي جلد ئي محسوس ڪئي ۽ بش نه رڳو ريپبلڪن پارٽي تي ٻوجهه بڻيو، پر اوباما نئين ولولي ۽ جذبي سان چونڊون کٽي آيو.
2007ع کان 2011ع:
2007ع ۾ ئي بش جي اقتدار جا ڏينهن ڳڻجي چڪا هئا ۽ 2008ع ۾ جڏهن اوباما اقتدار سنڀاليو ته هن اچڻ شرط افپاڪ پاليسين جو اعلان ڪيو. Afpak پاليسي واري نظريي تي هتان جي اسٽيبلشمينٽ گهڻي واويلا ڪئي، پر آمريڪين پنهنجي پاليسي جيئن جو تيئن جاري رکي. هن پاليسي موجب افغانستان ۽ سينٽرل ايشيا ۾ آمريڪي مفادن کي تيستائين هٿي نه ملندي، جيستائين پاڪستاني اسٽيبلشمينٽ ۽ انٽيليجنس سان سلهاريل هٿياربند مذهبي گروهن ۽ خود اسٽيبلشمينٽ کي بي هٿيار نه ڪيو ويندو. آمريڪي انتظاميه مسلسل طور تي 2008ع کان ان پاليسي تي ڪاربند رهي آهي. پاڪ-آمريڪا پاران سوات ۽ سائوٿ وزيرستان ۾ آپريشن، ڪشمير ۾ عدم مداخلت، فاٽا جي علائقن تي مسلسل ڊرون حملا ان ڳالهه جي نشاندهي ڪن ٿا ته آمريڪين ان لاءِ نه رڳو عسڪري ادارن ۽ انٽيليجنس جو بي دريغ استعمال ڪيو. انهن تي دٻاءَ لاءِ Carrot and Stick پاليسي اپنائي پر پاڪستان ۾ پ پ جي صورت ۾ سولين حڪومت آڻڻ پڻ ان پلان جو حصو هو. شروع ۾ ته پ پ سرڪار ڪي قدر پاڻ کي اثرائتو بڻايو هيو، آهستي آهستي ان پرڏيهي توڙي بچاءَ واري پاليسي کي مڪمل خير آباد ڪري ڇڏيو، نتيجي ۾ هاڻي اها هڪ بي جان ۽ بي اثر ٿي رهجي وئي آهي ۽ ٻاهرين محاذ توڙي سيڪيورٽي پاليسي وارا سمورا فيصلا هاڻي هن جي هٿ وس نه رهيا آهن. پ پ سرڪار گذريل ساڍن ٽن سالن کان پنهنجي ڪرپشن ۽ بدانتظامي ڪري ملڪ ۾ لاقانونيت، معاشي افرا تفري کي جنم ڏنو، جيڪو ٻاهرين طاقتن لاءِ سندس عمل پسنديد هو، هاڻ پ پ سرڪار هڪ ڍانچو آهي ۽ ڪنهن به وقت هٽائڻ ۾ ڪنهن کي ججهڪ محسوس نه ٿيندي. پ پ سرڪار جي هن عرصي دوران سنڌ جا فيصلا مسلسل اسلام آباد ڪيا ۽ اهڙي عمل ۾ هو آمريتين کان به گوءِ کڻي وئي.
2 مئي وارو واقعو:
2 مئي تي آمريڪا جي وڏي ۾ وڏي دشمن اسامه بن لادن کي جڏهن دنيا جي وڏي ڪارروائي ۾ ائبٽ آباد مان پڪڙيو ويو ته اهو واقعو پاڪ-آمريڪا لاڳاپن ۾ تاريخي Water shed هو. ان کانپوءِ اهو آساني سان چئي پئي سگهيو ته They shall never be the same again يعني اهي هاڻي ساڳيا نه رهي سگهندا، ۽ ٿيو به ائين. باوجود ڪوششن، هٿرادو تجزين جي ٻئي رياستون هڪٻئي کان ڪوهين ڏور هليون ويون ۽ ان کان پوءِ تعلقات جو سلسلو نه ته ساڳيو رهيو آهي ۽ نه رهندو ۽ هينئر سفارتڪاري رڳو رسمي آهي، سمورا معاملا افغان ۽ پاڪ سرزمين تي هٿيارن جي نوڪ تي طئه ٿي رهيا آهن. 2 مئي واري واقعي کان ٿورو ئي پوءِ پهريون آمريڪي نيوي سيلز SEALS))جو هيلي ڪاپٽر ڪيرايو ويو، پوءِ نيٽو ۽آمريڪي سفارتخاني تي حملا ٿيا ۽ آخر ۾ امن ڳالهين لاءِ مقرر ٿيل خاص آمريڪي مهري برهان الدين رباني کي بم سان اڏايو ويو. آمريڪي جيڪي سفارتي زبان ۾ هميشه دير سان تپندا آهن، انهن واقعن کين ڳاڙهو ڪري ڇڏيو ۽ آخر آمريڪي فوجي سربراهه مائيڪ مُلن کليل لفظن ۾ نه رڳو ڌمڪي ڏني، پر مستقبل ۾ پنهنجي حڪمت عملي واضح ڪرڻ کان ته لنوايو، پر هر ڪو سمجهي ويو ته آخر آمريڪي ڪرڻ ڇا ٿا چاهين. هن چيو ته علائقائي ۾ پنهنجي حيثيت کي ڪاپاري ڌڪ هنيو آهي ۽ اسان وٽ مستقبل جي اهڙي حڪمت عملي آهي، جنهن جا تفصيل ٻڌائي نه ٿا سگهون. 2 مئي ۽ مهراڻ بيس واري واقعو پاڪ آمريڪي تعلقاتن کي لڳ ڀڳ ختم ڪري ڇڏيو، پر ڀرم ۾ ٻنهي ملڪن پنهنجي سفارتي تعلقاتن کي جاري رکيو. آخر ۾ جڏهن پاڪستاني ناڻي واري وزير حفيظ شيخ اهو اعلان ڪيو ته، هينئر آءِ ايم ايف کان قرض نه وٺنداسين ته آمريڪين سوچيو ته پاڪستان گذريل ٽن مهينن جي تيز سفارتڪاري جي نتيجي ۾ چين توڙي ٻين ملڪن کان معاشي مدد حاصل ڪرڻ جو به بندوبست ڪيو آهي. ظاهر آهي ته هاڻ تضاد کلي سامهون اچي ويا، حقاني نيٽ ورڪ پاران حملا ته هلندڙ اندروني جنگ جو اعليٰ مظهر هئا. هاڻي سوچڻو اهو آهي ته آمريڪا اينڊ افپاڪ پاليسي ڪهڙي هوندي.
اِنڊو-آمريڪين ڳٺ جوڙ:
انڊيا ۽ آمريڪا ڪجهه سالن کان خانگي سطح تي انڊيا ۾ آمريڪا جي اڳوڻي سفير رابرٽ بليڪ ويل جي سربراهي ۾ هڪ اهم ٿنڪ ٽئنڪ جوڙي آهي، جنهن ۾ انڊيا توڙي آمريڪا جا چوٽيءَ جا ماهر شامل آهن. انهن گذريل هفتي ئي رپورٽ ڏني ته جيئن ته پاڪستاني رياست ناڪام ٿيندي پئي وڃي، ان ڪري ان جي نيوڪليئر هٿيارن کي ڪهڙي نموني هٿ ڪجي. هيءَ ڇرڪائيندڙ خبر پاڪستان جي نامور انگريزي اخبار شايع ڪئي، جنهن مان اهو ثابت ٿيو ته آمريڪي افپاڪ پاليسي جو مقصد رڳو افغانستان ۾ ئي رهڻ نه پر پاڪستان کي بي هٿيار ڪرڻ ۽ ان جا نيوڪليئر اثاثا هٿ ڪرڻ جو اولين مقصد آهي. توڙي جو مختلف وقتن تي اعليٰ آمريڪي عملدار ان ڳالهه جي ترديد ڪندا رهيا آهن، پر افپاڪ پاليسي جو مقصد نه رڳو افغانستان پر پاڪستان کي ائٽمي طور بي هٿيار ڪرڻ ان جو مک سبب آهي. 2 مئي واري واقعي کانپوءِ آمريڪا پنهنجي جنگ پاڪستان اندر کڻي وڃڻ لاءِ پنهنجي عوامي راءِ تيار ڪري ورتي هئي. 2 مئي واري واقعي جا گهڻا تفصيل ان ڪري جاري نه ڪيا ويا، جو انهن کي هاڻي مستقبل قريب منظر عام تي آندو ويندو، جنهن کانپوءِ هتان جي عسڪري ادارن کي پڻ ان جو ذميوار بڻايو ويندو ۽ سڄي دنيا ۽ گڏيل قومن جي اداري کي ان ڳالهه تي قائل ڪيو ويندو ته دهشتگردي خلاف جنگ جو اصل حدف تيستائين حاصل نه ٿو ڪري سگهجي، جيستائين پاڪستان جي ائٽمي هٿيارن کي محفوظ نه ٿو ڪيو وڃي. محفوظ ڪرڻ جو مقصد هر ڪو سمجهي ٿو، ان ڪري آمريڪا ۽ انڊيا جي وچ ۾ مستقبل جي حڪمت عملي نه رڳو طئه آهي، پر ان تي عمل به ٿي رهيو آهي.
اندروني صورتحال:
ان حقيقت کان ڪير به انڪار نه ٿو ڪري سگهي ته هن ملڪ جي اندروني صورتحال ئي ٻاهرين طاقتن کي پنهنجا مقصد حاصل ڪرڻ لاءِ همٿايو آهي. هن ملڪ جا سياستدان ملڪ کي نئون گس يا عهدنامو ڏيڻ بجاءِ اقتدار حاصل ڪرڻ لاءِ آتا آهن، يعني هوڏانهن رياست جي سالميت داءَ تي لڳل آهي ۽ هيڏانهن همراهه روز نيون صدريون سبرائي رهيا آهن. ٺيڪ اهڙي طرح ئي جيئن 1970ع ۾ ملڪ جي سياستدانن ۾ اقتدار جي رسا ڪشي هئي ۽ بنگلاديش ۾ ٻاهرين مداخلت زور وٺي رهي هئي. بلوچستان ۾ باهه ٻري رهي آهي، سرحد ميدان جنگ آهي، سنڌ سياسي لاوي تي بيٺل آهي ۽ پ پ کان وٺي عمران خان تائين سمورا پاڪستاني سياستدان اقتدار حاصل ڪرڻ لاءِ ڪڏهن سپريم ڪورٽ ته ڪڏهن عسڪري ادارن جو سهارو حاصل ڪرڻ لاءِ آتا آهن. مان نه ٿو سمجهان ته ڪنهن به ملڪ ۾ سياست ۽ رياست جو اهڙو ڪمزور رشتو نه هوندو. ملڪي سياست جو مقصد رڳو جڏهن اقتدار هجي ۽ ماڻهن کان رياست جي بحران جا سمورا سبب پوئتي هليا وڃن ته پڪ سمجهو ته سياست ملڪ مان لڏي وئي آهي ۽ رياست بحران کي اڪيلي سر منهن نه ٿي ڏئي سگهي.
چين-آمريڪا تڪرار:
چين معاشي طور تي طاقتور آهي، پر اڃان فوجي ميدان ۾ آمريڪا کان ڪوهين ڏور آهي. سياسي طور تي به يورپ، جاپان، آمريڪا، آسٽرليا چين کان تمام گهڻا طاقتور آهن. آمريڪا کي ڀلي ڀت خبر آهي ته چين کيس لاءِ مستقبل ۾ مسئلا پيدا ڪري سگهي ٿو، ان ڪري ڀارت سان آمريڪي اتحاد فطري آهي. چين پاڪستان جي ڪافي مدد ته ڪري سگهي ٿو، پر عالمي سياست ۾ مفاد مستقل نه هوندا آهن ۽ هو پنهنجي مفادن لاءِ آمريڪا سان پاڪستان لاءِ ڪنهن وڏي ٽڪراءَ ۾ هرگز نه ايندو، ان لاءِ ڀارت-آمريڪي اتحاد هن خطي ۾ پنهنجي بالادستيءَ لاءِ وڏي پيش قدمي لاءِ پر ساهي رهيو آهي. آمريڪي پاليسي ساز ان ڳالهه جو ادراڪ ڪري چڪا آهن ته بلوچستان آزاد منش ماڻهن جي رياست آهي. خيبر پختونخوا ۽ افغانستان ۾ ڊيورينڊ لائين ڪو نه بيهي سگهندي، باقي سنڌ ۽ پنجاب ڀارت جي ويجهو آهن ۽ پاڪستاني اسٽيبلشمينٽ کي ڪمزور ڪري مناسب خودمختياري سان انهن کي عالمي ايجنڊا جو حصو بڻائي سگهجي ٿو، جنهن لاءِ ئي هن علائقي ۾ مستقبل جي حڪمت عملي طئه ٿي رهي آهي. ان لاءِ پاڪستاني عسڪري ادارا، آرمي توڙي انٽيليجنس پنهنجي حڪمت عملي لاءِ چين، سعودي عرب، ايران ۽ ٻين ملڪن جو سهارو وٺي رهيا آهن ته جيئن امڪاني حڪمت عملي کي ناڪام بڻائي سگهجي.
موجوده سرڪار:
موجوده پ پ سرڪار ته ڄڻ ساري صورتحال لاءِ رانديگر نه پر تماشائي آهي. اها نه ته ملڪ جي ڪم جي آهي، نه وري کيس سنڌ لاءِ اونو آهي. سياست ايستائين صحيح آهي، جيستائين مالدار بڻائي ۽ ٽي وي شوز تي يا آءِ جي، چيف سيڪريٽري مٿان حڪم هلائڻ جو ڪم هجي باقي ڦڏي وارا ڌنڌا، ملڪ ۽ قوم جي بهتري ۽ مستقبل سندن لاءِ مفت جو ڪم آهي ۽ اهو هر سيٺ نه ڪندو آهي. اهو ئي سبب آهي جو اسلام آباد مان بابر اعواڻ موڪلي سنڌ کي انتظامي طور ورهايو ويو. هنن کي اها به خبر نه آهي ته جمهوريت به ڇڙواڳي نه پر ذميواري جو نالو آهي.
مٿئين صورتحال مان واضح آهي ته رياست 1971ع کان پوءِ وري ٻيو دفعو زبردست عالمي دٻاءُ هيٺ آهي. سندس معاشي صورتحال ابتر آهي، ڊالر جو اگهه 90 رپين تائين پهتو آهي. عالمي مالياتي ادارا امداد ڏيڻ لاءِ آتا نه آهن، امن امان جي صورتحال بدتر آهي. بدانتظامي ۽ ڪرپشن عروج تي آهي ۽ سوني تي سهاڳو اهو آهي ته اهڙي صورتحال مان نڪرڻ لاءِ ڪو مناسب حل نه پر وري به اهڙيون دعوائون ٿي رهيون آهن، جيئن هن رياست جي تاريخ ۾ ساڄي ڌر پئي ڪندي رهي آهي. بجاءِ جو ابتري جا سبب ڳولهجن، قومن وچ ۾ نئون عهدنامو ڪجي، جنهن جو وقت ته هونئن ٽپي ويو آهي، پر وري به ساڳا لاٽون ساڳيا چگهه. ايندڙ ڏينهن ۾ آمريڪي حڪمت عملي به واضح ٿيندي ۽ جيڪڏهن ٿورا به Strikes فاٽا کان اڳتي وڌيا ته پ پ سرڪار پهرين فرصت ۾ گهر ڀيڙو ٿيندي. هونئن به آمريڪي پريشر کان سواءِ پ پ سرڪار مشرف وانگر پنهنجي Utility ختم ڪري چڪي آهي ۽ ڪنهن وقت به گهر ڀيڙو ٿي سگهي ٿي. ان کي شل ايترو عقل اچي جو ويندي ويندي سنڌ اسيمبلي پاران منسوخ ڪيل لوڪل گورنمينٽ آرڊيننس جي گورنر واري آرڊيننس کي ختم ڪري.
[email protected]
The Kawish Group of Publication
B/2 Civil Line Hyderabad,Sindh Pakistan.
Phone:+92 (22) 2780026,2780027,2780525 Fax: +92 (22) 2780772, 2781167
Email: [email protected] —- [email protected]